Akademija za Dan nezavisnosti BiH

Aktuelne Vijesti

U Torontu održana svečana akademija povodom Dana nezavisnosti BiH

GRAĐANI I DRŽAVA BIH ZAROBLJENI IZMEĐU DAYTONSKOG USTROJA I SRPSKO-HRVATSKOG PAKTA

U prepunoj sali Bošnjačke Islamske zajednice “Gazi Husrev Beg” Toronto u subotu 25. feb. 2012. u organizaciji Kongresa Bošnjaka Sjeverne Amerike, Ogranak za Kanadu i Instituta za istraživanje genocida Kanada, pod pokroviteljstvom bošnjačkih džemata u Kanadi, održana je svečana akademija povodom 20 godina od proglašenja nezavisnosti Republike Bosne i Hercegovine.

Pored velikog broja kanadskih Bošnjaka Akademiji su prisustvovali predstavnici Oružanih snaga BiH koji se nalaze u Kanadi na usavršavanju, te kulturno umjetničko društvo iz Toronta.

Za ovu priliku vrijedne Bošnjakinje su pripremile salu i kolače.

Akademija je počela intoniranjema kanadske i bosanskohercegovačke himne. Zatim je Ismail ef. Fetić proučio odlomak iz Kura’na za sve žrtve agresije na Bosnu i Hercegovinu i genocida nad Bošnjacima. Potom je prikazan prigodan film o značaju dana nezavisnosti Bosne i Hercegovine. Esad Trokić je podsjetio na 11 genocida nad Bošnjacima. Zijad Burgić je pozdravio skup u ime Američko-bosanskog instituta za istraživanja genocida i obrazovanja iz Čikaga. Kulturno umjetničko društvo iz Toronta svojim nastupom je prisutne uvjerilo u bogastvo i značaj očuvanja bosanskohercegovačke tradicije u Kanadi. Tajib ef. Pašanbegović je govorio o potrebi pomaganja organizacija koje se bore za istinu o zločinima u BiH i pravdi za žrtve tih zločina.

Na kraju prsutnima se obratio profesor Emir Ramić, direktor Instituta za istraživanje genocida Kanada. U okviru svoga govora Emir Ramić je predstavio “Manifest Bošnjaka”, koji je aklamacijom jednoglasno prihvaćen od svih prisutnih. Manifest je predložio Institut za istraživanje genocida Kanada. Manifest će biti javnosti prezentiran poslije centralne manifestacije sjevernoameričkih Bošnjaka povodom dvadeset godina od nezavisnosti Republike Bosne i Hercegovine koja se održava ovog vikenda u Atlanti u organizaciji Kongresa Bošnjaka Sjeverne Amerike i vrijednih Bošnjaka Atlante uz prisustvo gostiju iz Bosne i Hercegovine, Kanade i SAD.

Govor Emira Ramića na Akakdemiji kanadskih Bošnjaka povodom 20 godina od nezavisnosti Republike Bosne i Hercegovine
Prije dvije decenije, 1992. godine, uspješno je obavljen, svjetski verificiran i priznat građanski Referendum o samostalnosti i zahtjevu za internacionalno priznanje Republike Bosne i Hercegovine, a odmah zatim je uslijedilo potpuno svjetsko priznanje Republike, okrunjeno 22. maja 1992., njenim prijemom kao 177. države-članice Ujedinjenih nacija.

Istovremeno sa tim uzvišenim, zakonitim i pravednim aktima Republike Bosne i Hercegovine i Internacionalne zajednice, na proljeće 1992. je protiv te države-članice UN, pokrenuta nemoralna, protuzakonita, jezivo zločinačka vojna agresija susjednih država, SR Jugoslavije (Srbije i Crne gore) i Republike Hrvatske koja je trajala četiri godine (1992-1995), a u raznim oblicima, izuzev vojnim, traje i proteklih 16 godina.

‘Srpsko-hrvatski pakt’ je prije 20 godina otpočeo vojni napad na nenaoružanu i opkoljenu Republiku Bosnu i Hercegovinu kao članicu Ujedinjenih nacija, čime nije ratovao samo protiv te države, nego i protiv Internacionalnog pravnog poretka, protiv Povelje Ujedinjenih nacija i njoj pridruženih konvencija – ustvari, ratovao je protiv cijelog svjetskog pravnog sistema. Umjesto da Internacionalna zajednica tu dvodržavnu agresiju spriječi, prema svojim vlastitim zakonima – naročito prema Povelji UN pridruženoj Konvenciji o sprječavanju i kažnjavanju zločina genocida – ona je sve to tolerirala, pa i pomagala, te agresiju i ratne zločine i zločin genocida nagradila, a i dalje nagrađuje, u čemu učestvuju i domaći politički lideri na vlasti, iz raznih nemoralnih, nelegitimnih i nelegalnih razloga. Glavna dugoročna nagrada agresorskom ‘Srpsko-hrvatskom paktu’ odn. njegovim članicama, Republici Srbiji i Republici Hrvatskoj, za niz raznih zločina protiv Republike Bosne i Hercegovine i protiv Internacionalnog pravnog poretka, je dana nelegalnim Dejtonskim ugovorom, naročito njegovim Aneksom 4 (ustavom).

‘Srpsko-hrvatski pakt’ je vojno napao, te u periodu 1992-1995 pobio, ranio, silovao, na jezive načine terorizirao, pljačkao i protjerao preko dva miliona građana Republike Bosne i Hercegovine iz njihovih domova – i to ciljano uglavnom građane, Bosance i Hercegovce, iz bošnjačkog naroda, koji je sačinjavao 44% stanovništva Republike Bosne i Hercegovine, a nad kojim je Pakt izvršio genocid, koji je njegovoj srpskoj komponenti dokazan i presuđen. Uz to, ‘Srpsko-hrvatski pakt’ je izvršio niz ratnih zločina, koji su objema stranama Pakta, i srpskoj i hrvatskoj, na Internacionalnom krivičnom sudu za bivšu Jugoslaviju (Tribunalu) u Hagu, u nizu pojedinačnih slučajeva dokazani i presuđeni, s time da se i sada na Tribunalu vode procesi protiv Vojislava Šešelja, Radovana Karadžića i Ratka Mladića, kao i drugih glavnih srpskih, ali i hrvatskih, političkih lidera i vojnih komandanata koji su učestvovali u planiranju, pripremanju i izvršenju tih zločina.

Agresorske države, Republika Srbija i Republika Hrvatska, su svoje glavne ratne ciljeve, nažalost, postigle, što je suština Dejtonskog ugovora iz novembra 1995., a naročito njegovog Aneksa 4, kojim je Republika Bosna i Hercegovina suspendirana da bi bila postupno, kompletno i nepovratno ukinuta u ‘Dejtonskom procesu’ koji traje proteklih 16 godina – a prema kojemu će, ako bude doveden do kraja (a za što insistiram da se spriječi!), ‘Srpsko-hrvatski pakt’ biti nagrađen Republikom srpskom na pola teritorije Bosne i Hercegovine, i nestabilnom Federacijom BiH od 10 mini-država, kantona, pod ucjenom srpsko-hrvatske politike i prakse koje su zarobile preostale građane Republike Bosne i Hercegovine u nekoliko enklava, pod maltretiranjem, ucjenom, okupacijom i iscrpljivanjem koje provode Republika Srbija, Republika Hrvatska i njihovi surogati u BiH.

Građani Republike Bosne i Hercegovine poštuju Povelju Ujedinjenih nacija, Konvenciju o sprečavanju i kažnjavanju zločina genocida, Evropsku konvenciju za zaštitu ljudskih prava i osnovnih sloboda, Evropsku Povelju o lokalnoj samoupravi – kao i pravosnažne presude Internacionalnog krivičnog suda za bivšu Jugoslaviju (Tribunala) u Hagu i Presudu Internacionalnog suda pravde od 26. februara 2007. godine u slučaju parnice BiH protiv Srbije i Crne Gore, kojom je presuđeno: „Da je Srbija prekršila obavezu da spriječi genocid na što je bila obavezna na osnovu Konvencije o sprečavanju i kažnjavanju zločina genocida, koji se odnosi na genocid počinjen u Srebrenici u julu 1995. godine, Sud je utvrdio da su genocid počinile vlasti i institucije tkz. “Republike srpske” posebno Vojska i Policija tzv.”Republike srpske” i da je Srbija imala obavezu da spriječi genocid“.

Građani Republike Bosne i Hercegovine poštuju navedene povelje, konvencije, institucije i presude, i traže njihovu primjenu u obrani svoje države i svojih života, sigurnosti i eventualnog prosperiteta u budućnosti – te zato u svoje ime, a mislim da govorim i u njihovo ime, pitam Generalnog sekretara Ujedinjenih nacija, Ban Ki Moona, i sve relevantne faktore u vrhu UN, zašto već pet godina od donošenja pravosnažne Presude Internacionalnog suda pravde, dakle, u proteklom periodu februar 2007 – februar 2012., izbjegava i/ili onemogućava izvršenje te Presude, po Internacionalnom pravu. Republika Bosna i Hercegovina hitno i bezuvjetno treba izvršenje te Presude u cilju izlaska iz svoje nelegitimne i nelegalne suspenzije kojom su država i njeni građani zarobljeni već 16 godina u agoniji nastaloj nagrađivanjem ‘Srpsko-hrvatskog pakta’ ne samo zlim dejtonskim ustrojem, nego i post-dejtonskim produžavanjem agresije, ucjene i genocida, putem ukidanja Republike Bosne i Hercegovine i uspostavljanja dejtonske tvorevine Republike srpske, srpske nacističke države, i putem ostalih načina uživanja zločinaca u plodovima zločina, kojima je Internacionalni sud pravde, 26. februara 2007., presudio, a što je u pojedinačnim slučajevima učinio i Tribunal.

Izvršenje Presude Internacionalnog suda pravde od 26.2.2007., kao i primjena presuda Tribunala ka jedinom pravno utemeljenom i logičnom cilju – povratku iz suspenzije Republike Bosne i Hercegovine i obnavljanje njenog građanskog društva definiranog njenim jednim i jedinim legitimnim i legalnim Ustavom Republike Bosne i Hercegovine – je obaveza Internacionalne zajednice, konkretno, njenog najvišeg organa, Ujedinjenih nacija, prema državi i građanima te članice UN, a posebno prema preživjelim žrtvama vojne agresije i genocida koji je proveden, a i dalje se ustvari već 16 godina provodi.

Iako je izvršenje Presude Internacionalnog suda pravde, obaveza Internacionalne zajednice, konkretno, najvišeg organa, Ujedinjenih nacija, prema Internacionalnom pravu, nažalost, ona tu svoju obavezu ne izvršava, a niti je u svojim aktualnim postupcima čak uopće i uzima u obzir! A izvršenje te Presude podrazumijeva stavljanje van snage nelegalnog, oktroiranog, diskriminirajućeg i genocidnog Dejtonskog ustava BiH iz Aneksa 4, te povrat Republike Bosne i Hercegovine iz njene ilegalne suspenzije. Pitanje izvršenja ovih presuda je ujedno i pitanje budućnosti Republike Bosne i Hercegovine i sudbine svih njenih građana.

Presude Tribunala i Presuda Internacionalnog suda pravde u Hagu od 26.2.2007., su nadređene svim ustavnim aranžmanima, uključujući i Dejtonski ustav BiH iz Aneksa 4, koji je već 16 godina nametnut žrtvama agresije i genocida, a koji je pridružen Dejtonskom mirovnom sporazumu bez ikakvog utemeljenja u ustavnom i Internacionalnom pravu.

I stoga tražim po pitanju Presude Internacionalnog suda pravde u Hagu od 26.2.2007., da Ujedinjene nacije, njihovi odgovorni organi na čelu sa Generalnim sekretarom Ban Ki Moonom, primjene pravni princip, da izvrše tu Presudu i krenu ka povratku ilegalno, zločinom suspendirane Republike Bosne i Hercegovine iz njene suspenzije, a time i oslobađanje njenih građana od dejtonskog ropstva, od dejtonskog terora, od dejtonske agonije u kojoj pate i nestaju.